Wyobraźnia wrogiem nocnych marków.

Każdy z nas ma takie historie. Wracałam pociągiem i w przedziale siedział przerażający gość. Szłam ciemną alejką i zobaczyłam kogoś za mną, kto wystraszył mnie do tego stopnia, że zaczęłam biec. Wyjrzałam przez okno  i zobaczyłam w krzakach ruch, który sprawił, że oblałam się zimnym potem. Schodząc do ciemnej piwnicy rozpaliłam wszystkie światła. Ktoś wyrwał mnie z zamyślenia czy snu tak gwałtownie, że aż stanęło mi serce.

Dlaczego noc? Dlaczego ciemność? W dzień wszystko jest jasne. Widzimy, co się dzieje. Ludzie nie śpią, zajmują się swoimi sprawami. Gdy słońce zachodzi i światła gasną, nie jesteśmy w stanie powiedzieć, co znajduje się pięć centymetrów od nas, nie mówiąc o dalszych miejscach. Nie mamy też nic do roboty, więc mózg zaczyna obiera swój własny kierunek. A lekkie, przenikające jasności – czy to księżyca i lamp ulicznych, czy lampki nocnej, tworzą tylko cienie, które przybierają różne kształty i które są pożywką dla naszego znudzonego umysłu. I wtedy wszystko, co normalnie byście pominęli, nagle zmienia się w okropne potwory, morderców i tak dalej.

Ja z natury jestem osobą bardzo tchórzliwą jeśli chodzi o wszelkie strachy, horrory, zjawiska nadprzyrodzone i tak dalej. Moja ogromna wyobraźnia uwielbia takie rzeczy. Chyba też trochę się boję z niepewności – bo choć jestem przekonana, że wampiry czy wilkołaki nie istnieją, tak co do duchów już takiej pewności nie mam. Czasem daję się też ponieść tym wszystkim teoriom spiskowym i trochę ogarnia mnie strach – bo co, jeśli na świecie dzieje się coś, o czym wie tylko garstka osób?

Z drugiej strony, uwielbiam oglądać wszelkie seriale, filmy, czytać książki, przeglądać zdjęcia i artykuły na takie tematy. Creepypasty, horrory, sfotoszopowane zdjęcia, zaginieni, dziwne odkrycia, niewyjaśnione sprawy. I choć często za to płacę tym, że ciężko mi spać albo śnią mi się koszmary, to wciąż to robię. Oczywiście, jak każda rozsądna osoba – w środku nocy, przy słabym świetle i śpiących domownikach. I wtedy, gdy akurat zachce mi się do łazienki. I tym sposobem dwie pary drzwi i dwa metry dzielące mnie od łazienki stają się trzema piętnastometrowymi murami i głęboką rzeką, a ja zamieniam się w sprintera. 

Natomiast jeśli podczas takiego maratonu strasznych historyjek mój tata wparuje mi do pokoju, szczególnie w środku nocy, mało nie dostaję zawału. 

Każdy ma swój pogląd na rzeczywistość. Każdy wierzy w co chce. Jedni uważają, że takie dziwne, niewyjaśnione zjawiska to nasza wyobraźnia i bujda. Inni wątpią. A reszta w nie wierzy.

Czy to dziwne? Tak. Zdecydowanie. Czy nienormalne? Na pewno nie. Bez względu na to, jaki mamy stosunek do takich spraw, czasem każdego dopadają takie irracjonalne myśli, że ktoś mógł się wkraść do mieszkania, choć jest zamknięte na cztery spusty, albo że cień gałęzi to czyjaś ręka. Ty też tak masz, prawda? A jak nie ty, to ktoś, kogo znasz.

Wiele osób musi sobie jakoś radzić ze swoimi śmiesznymi strachami. I na przykład śpią oni z włączoną lampką. Swego czasu miałam koleżankę, która musiała mieć cicho włączone radio. Mi lampka ani nie jest potrzebna, ani nie przeszkadza, a muzyka wchodzi w grę tylko, gdy jestem bardzo, bardzo zmęczona i nie mogę zasnąć. W innym wypadku po prostu leżę i jej słucham – zaśnięcie jest niemożliwe. Znam też ludzi, którzy muszą mieć odpowiednio ustawione meble w pokoju, którzy nie mogą powiesić sobie na szafie koszuli, którzy muszą mieć pewne rzeczy w odpowiednim miejscu - telefon, okulary, szklankę wody. Mają włączony telewizor, otwarte/zamknięte okno. Za to coś, czego ja bezwzględnie pilnuję to zamknięte drzwi od pokoju. Każdy ma swoje małe dziwactwa, dzięki którym czuje się bezpieczniej, choć tak naprawdę nic one nie zmieniają. Ale skoro nikomu nie przeszkadzają i nikomu krzywdy nie robią - czemu nie.

Ale są też osoby, którym wyobraźnia nie pozwala normalnie funkcjonować. Problem zaczyna się w momencie, gdy strach jest tak przejmujący, że nie jesteśmy w stanie spać bez kogoś obok nas. Gdy światło musi być zapalone, gdy zaczynamy zamykać wszystko na cztery spusty, gdy podskakujemy słysząc najmniejszy dźwięk. Problem zaczyna się, gdy wyobraźnia miesza nam w rzeczywistości. I tego mam nadzieję żadne z was nie doświadcza i nigdy nie doświadczy.

Według mnie nasze małe fobie i strachy są powodem do śmiechu i nie można ich brać na poważnie. Nie można się wkręcać, trzeba umieć sobie radzić z wyobraźnią i zwalczać nasze senne potwory uśmiechem. Każdy się czegoś boi i nie jest to nic złego. Wręcz często jest tak, że strach jest dowodem na wyobraźnię, na myślenie, na ciekawość świata - bo potwory nie biorą się znikąd. 

Pamiętajcie, że wasze strachy są jedynie wytworem waszego umysłu. To wy je tworzycie i tylko wy możecie je zniszczyć. 

Zostawiam was z tym tematem o idealnej godzinie.