Światowe zidiocenie.

To przykre, że w dzisiejszych czasach światem rządzą głupawe gwiazdy, biegające bez majtek i śpiewające teksty typu "dziś jest piątek, a jutro sobota, a wczoraj był czwartek", które w dodatku ktoś im musiał napisać. To przykre, bo głównie to leci w radio. To przykre, że sięgamy po gazetę, w której po raz pięćdziesiąty piszą o matce Madzi (z najnowszych informacji, wystąpi w jasełkach). To przykre, że włączając telewizor, 3/4 czasu antenowego zajmują reklamy słodyczy, sprzętów domowych i banków. To przykre, że między tymi reklamami w wielu wypadkach są pokazywane seriale głupie, bezsensowne i często nawet nie można o nich powiedzieć, że "serial ma być przyjemnością i odpoczynkiem", bo jest on tak tępy, że nie da się na niego patrzeć. I to przykre, że przeciętny człowiek nie wysila się, by "odcedzić sens od głupoty" i podąża za tłumem i modą.

Wszyscy kojarzą serię Bravo. Trzynastki. FunClub. Witch'e, Winx'y i inne czarodziejkowe komiksy. Właściwie z tego typu rzeczy, najfajniejsze były komiksy. Kaczor Donald, z tego co pamiętam była też gazetka z nim jakaś. Mój przyjaciel kupował ją nałogowo i całkiem przyjemnie się ją czytało. Był też jakiś Victor, ale jakoś nigdy mi się to nie podobało za bardzo - nudne. Ale te wszystkie czasopisma dla "nastolatek", które w rzeczywistości były w wieku 10-12 lat... Przyznam się bez bicia, ja i moje koleżanki w podstawówce byłyśmy fankami tych pisemek. Ale to też były inne czasy, tematy nie były tak tępe a pytania pisane przez redakcję nie polegały na "Czym jest petting?" (to był mistrz), "Mam krostę na kolanie, czy to ciąża?",  "Mój chłopak powiedział, że jestem brzydka". A może mi się wydaje... Sama już nie pamiętam. Wiem jednak, że nie było tam NIC wartościowego. Komiksy zawsze były o miłości, na początku się poznawali, potem był jakiś fight, na koniec wielkie pocałunki i tak dalej. Plakaty były fajne, czasem nawet dali z jakimś fajnym lub przynajmniej niezłym zespołem - był na pewno Green Day, Good Charlotte, Billy Talent, był też Eminem czy Justin Timberlake. No jakiś poziom był, powiedzmy. Ale to i tak nie były zbyt ambitne gazety. Właściwie gdy mama odmawiała mi na to pieniędzy, nigdy jakoś szczególnie bardzo nie było mi z tego powodu przykro. Moja siostra za to lubi razem z nami czytać coś typu "Focus". Tam zawsze jest coś ciekawego.

(W Googlach Bravo jawi się jako gazeta o młodzieży. Pozdrawiam. Jedynie Ian fajny.)

Już od małego, dzieciaki oglądają pierdoły - na przykład ja dziś nie mogę znieść Teletubisiów, które piętnaście razy powtarzają te same informacje. I koszmarny był ten dzieciak-słońce. Masakra. Właściwie jedyne, co mi się w nich podobało, to odkurzacz.

Tak, Teletubisie mają mega hejta za te powtarzanie wszystkiego i zdania dwuwyrazowe. Aż mi się przypomina tekst z jednej z pierwszych lekcji łaciny.

"Herba crescit. Herba cito crescit. Mala herba cito crescit."

I mean,

Bo wszyscy są za tępi, by ogarnąć informację po pierwszym zdaniu. Nie róbmy z dzieci kretynów. Ja rozumiem, maluchy. Ale można im puścić coś innego. Dlaczego dzieciaki oglądały to, zamiast, no nie wiem. Gumisiów. Gumisie były mega. Smerfy też były całkiem fajne. Ach, no i mój ukochany, żółty i okrągły Kubuś Puchatek. Darzę go szczerą, bezgraniczną miłością, razem z Tygryskiem. Ach, ach. Oczywiście mówię o starej wersji serialu, gdy Puchatek wyglądał jak Puchatek, a nie idealnie okrągły miś z falującą sierścią i błyszczącymi oczami. Ewentualnie filmy pełnometrażowe, ale też stare. Jeden z nich, gdy wyruszali na poszukiwanie Krzysia przez jakąś czaszkową jaskinię, był dramatem mojego dzieciństwa i ryczałam na tym filmie jak bóbr, a nawet dwa bobry. Puchatek był tam łakomym grubaskiem w wersji rysowanej i tak ma pozostać. Nie mogę patrzeć na komputerowe przeróbki. Fu. Niby więcej życia, a tak naprawdę wg mnie postacie straciły cały swój urok, plastyczność i płynność ruchu.

(Tygrysek ma tu super minę. Sami spójrzcie. Hahaha.)

Głupoty oglądają też starsze osoby. W tych zamierzchłych czasach, gdy jeszcze wiedziałam, jak włączyć mój telewizor i miałam tam więcej kanałów, niż Jedynka, Dwójka i Trwam w kilku kopiach na stu kanałach, często oglądałam całą masę głupot. Bezsensowne seriale, kupa reklam, idiotyczne filmy. Pamiętam jeszcze siebie w wieku "nastoletnim", kiedy wyliczałam sobie, co chcę obejrzeć i ile zajmie mi to czasu. Nie zważałam wtedy na to, czy to powtórka, czy nie. Oglądałam wszystko po kolei. Wszystkie te Zigzapowe bajki. Bo CN też wtedy przestawało już być takie fajne. Właściwie najmilej wspominam pierwsze serie Degrassi, potem Lizzie McGuire (oglądałam z tatą :D), Dziewczyny i Miłość, Świat Nonsensów u Stevensów (też). Cośtam jeszcze. Radiostacja Roscoe, Klinika pod kangurem? To też na Dwójce w wakacje leciało, bo u babci to oglądałam. Takie pierdoły, ale te seriale nie były jakoś bardzo tępe.. Takie zwyczajne. O przyjaźniach, miłościach, problemach z rodzicami i w szkole. Takie tam. (Pomijając Degrassi, ale ono się stępiło baaardzo późno, jak ja już przestałam je oglądać). Reszta to bezsensowne bajki (kojarzycie na przykład 6 w pracy? God). Moja mama też nie znosiła Chojraka. A ja nie lubiłam bajek na Hyperze (bo tak to się chyba nazywało?). Tak czy tak, jednak w końcu zrozumiałam, że marnuję mnóstwo czasu na pierdoły. I z tego właśnie powodu przestałam oglądać cokolwiek poza tym, co sama wybiorę. Czyli ograniczam się do Internetu już od roku albo i dłużej. Powodem też jest brak kablówki (bo po co, skoro i tak nikt jej nie oglądał?). Jedyne, czego żałuję, to Discovery, bo było fajne. Ale tak czy tak, opuszczenie telewizora to był dobry wybór, choć teraz szkoda mi tej całej forsy, którą na niego wydałam. I na dvd, które odmówiło posłuszeństwa. Ale to już inna historia.

Przejdę teraz do muzyki, i tutaj proszę, by nikt nie brał tego do siebie, bo wiem, że wśród was na pewno są fani popu (bo niestety akurat na tym gatunku hejt się skupi). Jednak musicie przyznać, większość dzisiejszych popowych piosenek jest z ogromną domieszką elektroniki. I nie byłoby w tym nic złego gdyby nie to, że wszystkie są sztuczne, bezsensowne i tak naprawdę zostają z nami na tydzień-dwa i o nich zapominamy.

Szkoda, bo ja jeszcze pamiętam ten okres, kiedy Rihanną zachwycali się wszyscy. Była piękna (tak piękna, strasznie mi się podobała), miała równie piękny głos i piosenki idealne do radia - wpadające w ucho i zostające z nami na trochę dłużej. Może jakoś super-ambitne nie były, ale mi się podobały.

Pamiętam, jak Kelly Clarkson wypuściła 'Behind These Hazel Eyes', które strasznie mi się podobało wtedy. I pamiętam wcześniej wspomnianą P!nk, której również chętnie słuchałam... A potem nastała moda na wyżej wspomnianą 'elektronikę'. I zaczęliśmy dostawać coś takiego jak kwietniowa Nicki Minaj. Oczywiście w gratisie jest golizna i szok.

(Rozwalają mnie te napompowane cycki.)

Szczerze, gdybym była matką, nie chciałabym, by moje dziecko na tym się wychowywało. Zgadzam się, taka muzyka jest świetna na imprezy i przy niej jest najlepsza zabawa. Ale wszystkie piosenki teraz takie są. Wpadają w ucho, skoczne, powtarzające te samą nutę przez całe trzy-cztery minuty. Nie wyobrażam sobie tego słuchać cały czas. Zero kreatywności, zero tła. Ja lubię słuchać muzyki głośno na słuchawkach i odkrywać ją "warstwami" - gitary, perkusja, inne głosy poza głównym, inne instrumenty. Znawcą nie jestem. Ludzie często mówią, że od metalu boli ich głowa, bo to tylko wrzaski. Mnie boli głowa od takich piosenek. 

Dzięki tato, że od małego katowałeś mnie Metalliką, Nightwishem i Rammsteinem. I tu mały też ukłon w stronę Zigzapa - tam po raz pierwszy zobaczyłam cudowny teledysk do Jesus of Suburbia, które jest moją ulubioną piosenką do dziś. Było też tam "Dzień dobry kocham cię" i jakieś drobne, rockowe zespoły, często polskie. Tak. Czasem zdarzało się tam coś sensownego.

(Uwielbiam i teledysk, i muzykę, i tekst.)

Gdy poodcinałam się od pierdół, bardziej skupiłam się na czymś innym. Między innymi były to książki. Wiem, że są ludzie, którzy nie lubią czytać. Mniej więcej jestem w stanie to zrozumieć. Jednak nie można tak twierdzić, gdy się żadnej książki nie przeczytało. Ja sądzę, że dopiero po trafieniu na genialną, świetną książkę można polubić czytanie. Ale trzeba próbować.

Ja miałam w swoim życiu okres, gdy przestałam po nie sięgać. Było to gimnazjum, gdzie mało kto czytał. Więc i ja jakoś przestałam mieć ochotę. Na szczęście w liceum mi to przeszło. Bo czytanie ma wiele zalet. Przede wszystkim, rozwija wyobraźnię. Ja uwielbiam czytać i wyobrażać sobie, jak wyglądała dana scena, dany bohater, jakim głosem mówił. To wszystko sprawia, że historia staje się wręcz namacalna i bardzo ją przeżywam. Niedługo zamierzam wam napisać recenzję 50 twarzy Greya. Tam tytułowego bohatera wyobraziłam sobie jako wysokiego, wysportowanego mężczyznę o cudownych plecach (tak, tak), dużych, męskich dłoniach, ładnie zarysowanych mięśniach ramion i rąk oraz brzucha. Smukły, zgrabny facet. Niesamowicie elektryzujące, srebrzyste, lub może raczej ciemniej - stalowe spojrzenie. Szczególnie jako fanka szarych oczu wyobraziłam sobie je bardzo dobrze. Błyszczące, czyste. I zmierzwione, ciemnorude włosy. Miedziane, krótkie, ale na tyle długie, by móc sterczeć we wszystkie strony. Ech, też uwielbiam rude włosy. A poza tym, kształtne, nie za duże usta i duży, prosty nos. Jasna cera. Pachnący dość mocnymi, zdecydowanymi perfumami. Biała koszula, podwinięte rękawy. Ech, taki wspaniały wygląd. Może więc i dobrze, że autorka nie ma żadnego talentu do opisywania postaci - jeszcze by zniszczyła moje idealne wyobrażenie.

Oglądając filmy, tracimy możliwość wykreowania własnej rzeczywistości. Mi się często nie podoba filmowy odpowiednik danej sceny czy postaci. I jak uważam, że na przykład Emma Watson świetnie pasuje do Hermiony, tak nie podobał mi się aktor grający Andy'ego w "Skazanych na Shawshank".

Podczas czytania, czy także uczenia się, uwielbiam też słuchać muzyki. Mam wiele piosenek, które, gdy ich słucham, przypominają mi książki, które wtedy czytałam. Na przykład, słuchając "Cut the Curtains", "River Below" i "Lies" z pierwszej płyty Billy Talent przypomina mi się Pachnidło. Często też muzyka kojarzy mi się z osobami, które były dla mnie ważne. Takie skojarzenia mam na przykład z "Pumped up kicks" Foster the People, "A Message" Coldplay, wieloma piosenkami T.Love i "Chasing Pavements" Adele. Pamiętam też pierwszy raz, gdy zobaczyłam teledysk do "This Love" Maroon 5 i to, jak długo szukałam "Star" Reamonnu, która bardzo mi się kojarzy z Hankiem i Karen z Californication. Natomiast "Po prostu pastelowe" Pidżamy towarzyszyły mi przez całą wycieczkę do Paryża. Takie piosenki pamiętam nawet, gdy pierwszy raz się z nimi zetknęłam wiele lat temu. I zawsze przypominają mi się wszystkie zdarzenia z nimi związane. 

Mam wrażenie, że teraz osoby młodsze ode mnie już nie patrzą na muzykę takimi oczami. Raczej widzą ją jako czystą rozrywkę (imprezową najczęściej). Moja siostra mało słucha muzyki. A ludzie młodsi dwa-trzy lata, których mam w znajomych, często wrzucają jakiś vivowy szajs. Który po dwóch miesiącach jest "stary" i zastępują go kolejnym.

Jest też coś innego, co uwielbiam robić i co rozwija mnie chyba najbardziej. To właśnie pisanie. Piszę tu, piszę dla siebie. Piszę ze znajomymi, albo rozmawiam z nimi, a potem to spisuję. Dużo o różnych rzeczach myślę i te wszystkie wątpliwości i myśli przelewam do Wordowego pliku. Czasem stworzę coś bardziej kreatywnego, trochę porymuję, czasem wyrzucę z siebie jakiś bełkot i zapiszę. Bo czasem tego, co się czuje czy o czym się myśli nie da się ująć w zrozumiały dla kogoś innego poza nami samymi sposób. Niektórzy nie mają takiego problemu, niektórzy go tłumią. Niektórzy wyżywają się na siłowni, ściance wspinaczkowej, na rowerze, malują, rysują, grają na gitarze albo na komputerze. Ja piszę. I piszę odkąd tylko pamiętam. Nie wiem, czy mi to wychodzi dobrze, czy źle, ale to lubię. 

Społeczeństwo nam głupieje. Dzieci od małego truje się głupimi serialami i bezsensownymi pisemkami. Pozwala im się oglądać wszystko, na co mają ochotę. Bo świat idzie do przodu, bo każdy ma takie samo ciało, bo to, bo tamto. Ale wiecie co, czasami taki zakazany owoc i nutka niepewności, jakaś tajemniczość... niedociągnięcie... czasami jest potrzebna. Dzieci są czasami za małe, by wszystko zrozumieć. Widzą w telewizji coś i myślą - to jest super. Media pokazują to, na czym zarobią. W większości, bo nie wszystkie gazety i programy tak robią. Większość popularnych ludzi (popularnych w znaczeniu - głównie pokazywanych w mediach) to właśnie tępe piosenkarki, pisarze nieumiejący sklecić zdania i osoby wygłupiające się przed kamerą. Czy to serio ma sens? Mam wrażenie, że wielu osobom to nie przeszkadza. Nie zwracają na to uwagi. I jest im dobrze. Ja problem widzę, i martwię się, jak będzie w przyszłości.

PS Zapraszamy na nasz FanPage! klik.