"Nie jestem Jezusem, by wybaczać i nie mam Alzheimera, by zapominać.”

Dzisiejszy tekst zaczynam od cytatu, który zobaczyłam na jednej z facebookowych stron dziś rano. Nie będzie ani religijnie, ani medycznie, od razu zaznaczam. Po prostu trochę się zmartwiłam widząc, jak wiele osób stwierdziło, że jest on śmieszny i jak najbardziej prawdziwy. Ja się z tym nie zgadzam.

Chciałam zacząć od wypisania się na ten temat, ale myślę, że lepiej zrobię, gdy omówię to na dwustronnym przykładzie.

Macie przyjaciela. Wyobraźcie sobie, że robicie mu krzywdę. A może ostatnio nawet wam się to zdarzyło? Zdradziliście jakiś sekret. Powiedzieliście mu coś przykrego w nerwach. Przestaliście się do niego odzywać. Zignorowaliście. Przypadkiem! A może i celowo. Takie rzeczy się czasem zdarzają i nie ma co się czarować, że my jesteśmy zawsze w porządku. Każdy miewa gorszy dzień. Czasem po prostu walniemy coś nieprzemyślanego i żałujemy. Czasem rzucimy coś szczerze, ale zbyt agresywnie. Też jest głupio. Ale już jest wtedy za późno. 

Zrozumiale, nasz przyjaciel jest na nas zły, a my czujemy skruchę. A przynajmniej powinniśmy, bo sprawiliśmy mu ból, a jest dla nas kimś ważnym. Przepraszamy. Szczerze i bez wykrętów przyznajemy się – tak, źle zrobiłem. Wybacz.

Czego oczekujemy od przyjaciela? Rozumiemy, że jest zły czy rozżalony. Ale oczekujemy wybaczenia i niewracania do sprawy. Zakładamy, że skoro przeprosiliśmy i się poprawimy, to jest to już problem zakończony. Nikt nie lubi, jak mu się wypomina przez wiele tygodni i miesięcy jedno potknięcie. Każdy popełnia błędy. I ja, i ty, i oni też. Ale oczywiście sprawa nie jest taka łatwa. Bo przyjaciel mimo „przepraszam” nie ma gwarancji, że to się nie powtórzy. Zaufanie jest nadszarpnięte. Jest mu wciąż przykro i chce, byśmy o tym wiedzieli i nigdy więcej swojego czynu nie powtórzyli. A my chcemy puścić sprawę w niepamięć. I by przejść na porządek dzienny, i by przestać się wstydzić. I żadna strona nie może wykorzystywać swojej pozycji – ani my, złoszcząc się, że przyjaciel się „czepia” i szuka dziury w całym, ani przyjaciel nie może oczekiwać, że będziemy go błagać na kolanach o wybaczenie.

Wracając do tematu. Gdy to nam ktoś coś złego zrobi, jesteśmy oburzeni. JAK ON MÓGŁ. JAK ON ŚMIAŁ. Czujemy się zdradzeni, oszukani i w ogóle zbulwersowani całą sytuacją. Przereagowujemy zazwyczaj. W każdym razie, jesteśmy wściekli.

A potem przyjaciel przychodzi. Przyznaje się i przeprasza.

Jak można wtedy stwierdzić, że  „nie jestem Jezusem by wybaczać i nie mam Alzheimera, by zapominać”? Czy naprawdę uważamy się za takich cudownych, że wszyscy mają nas błagać o przebaczenie, którego i tak nie uzyskają? Bo my nie wybaczamy? Bo jesteśmy tacy wyjątkowi, że każdy ma u nas EWENTUALNIE jedną szansę a potem out?

Okej, z zapominaniem się zgodzę. Zapominać nie można. Ale wypominać też nie, a mam wrażenie, że przytoczony cytat sugeruje, że sprawa zawsze pozostaje świeża. Zapominając o sytuacji, zapominamy o tym, czego się wtedy nauczyliśmy. Każda sytuacja w życiu czegoś nas uczy i ja w to wierzę. To doświadczenie zapobiega powtarzaniu błędów w przyszłości. Ale wypominanie jest niegrzeczne i nikt go nie lubi. Bo skoro przeprosiliśmy, to znaczy, że rozumiemy swój błąd. I nie chcemy więcej słyszeć oskarżeń na ten temat.

Bardzo często też wybaczenie jest bezpośrednio łączone z „bądźmy znów przyjaciółmi!”.

Tu nie o to chodzi. Wybaczenie nie równa się powrót do tego, co było. Te dwie rzeczy mogą istnieć osobno. Jeśli bardzo skrzywdziliśmy naszego przyjaciela, on ma prawo powiedzieć, że nie chce już z nami się trzymać. Gdy ktoś nam sprawił ból, nie musimy się zmuszać do jego towarzystwa i do udawania, że chcemy z nim rozmawiać. Zaufanie nie tylko zostało nadszarpnięte, ale całkowicie zerwane. Chęć przebywania z tą osobą zniknęła. No bywa. Może wróci, może nie. Można ograniczyć kontakt i do minimum. Może to być ostatnia wasza rozmowa. Ale chodzi o wybaczenie, czyli POZBYCIE SIĘ SKRYWANEJ URAZY do danej osoby. To nie jest niemożliwe. Powiedzieć sobie "Stało się. Idźmy dalej". Wystarczy chcieć. Życie ze złością i nienawiścią nie jest takie łatwe, jak się nam może wydawać. Cały ten jad się w nas wtedy chowa. I niszczy nas od środka.

Pewnie, że łatwiej jest nawrzeszczeć i pokazać, jacy to jesteśmy oburzeni. Tylko że wtedy, zamiast docenić, że ktoś widzi swoją winę, że przychodzi i się kaja, sprawiamy, że ta osoba żałuje, że do nas przyszła. Bo każdy chce wybaczenia. I zazwyczaj gdy się przeprasza, ma się świadomość swojej winy, więc dodatkowe obwinianie nie jest niezbędne.

Czasami, gdy znajdujemy się w takiej sytuacji, gdy ktoś do nas przychodzi i przeprasza, zamiast się wściekać, zastanówmy się, jak my byśmy się czuli na jego miejscu. I nie ma co sobie mówić „ja bym na jego miejscu nie był, bo bym tego nie zrobił”. Zrobiłbyś. Są sytuacje, gdy ludzie robią rzeczy kompletnie szalone i których normalnie nigdy by nie uczynili. Czy naprawdę wtedy chcielibyśmy słyszeć potok żalu i złości na nasz temat? Czy jeżeli usłyszelibyśmy na nasze „przepraszam” jedno, krótkie słowo – „wybaczam” - nie wywołałoby to w nas wdzięczności i ciepła, czyli wzmocniłoby więź między nami, a przyjacielem? Czy wybaczenie nie świadczy o akceptacji drugiej osoby?

Każdy z nas popełnia błędy i każdy zasługuje na drugą szansę pod warunkiem, że naprawdę jej chce. To znaczy, że zamierza się poprawić i prosi, byśmy pozwolili mu to nam udowodnić.


Celem tego postu nie było przekonanie was, że trzeba być miłosiernym Samarytaninem i pozwalać sobie na to, by ludzie nas nie szanowali i krzywdzili. Nie. Chciałam was jedynie przekonać, że warto i powinno się umieć wybaczać. Ja wierzę w karmę - wszystko do nas wraca. Dziś my wybaczymy komuś, jutro ktoś wybaczy nam.