Czy warto wyjaśniać?

Każdy z nas ma w życiu sprawy, za które nigdy się nie wziął i które czekają na rozwiązanie. Takie sprawy, które często nawet nie są trudne, w których mamy jasno określone stanowisko... ale które dziwnie jest zakończyć, głupio jest wytłumaczyć.

Przyjaciele, z którymi trwa cisza.

Dziewczyny i chłopaki, pozostawieni bez odpowiedzi.

Bliscy, z którymi nie porozmawialiśmy.

Sytuacje, których nigdy nie wyjaśniliśmy.

Odpowiedzi, których nigdy nie udzieliliśmy.

Pytania, których nie zadaliśmy.

Ja nie umiem zostawić pewnych rzeczy samym sobie. Jak już to robię, to zawsze co jakiś czas wracam myślami do tamtych spraw i myślę - a może się odezwać? Może wytłumaczyć? Może odpowiedzieć? Może wyjaśnić?

Zawsze się zastanawiam. Może nie warto palić za sobą mostów? I to w dodatku tak pośrednio? W końcu nikt nikomu nie powiedział, że nienawidzi drugiej osoby. Nikt nikogo nie zdradził... Generalnie nie stało się nic aż tak złego, ale jednak... Ale jednak trwa cisza, ale jest spięcie, ale coś jest niewyjaśnione. Tkwi w relacji jak drzazga. I przypomina o sobie przy każdej możliwej okazji. W relacji ważnej dla nas. W miłości, w przyjaźni. W rodzinie. 

Skoro tak uwiera, czemu tak trudno jest odezwać się i wyjaśnić sprawę? 

Choć jestem furiatką, nie jestem typem obrażalskim. Szybko się złoszczę, ale równie szybko mi wszystko przechodzi. Nie umiem się gniewać. I nie mówię tego, co ślina na język przyniesie. W kłótniach zawsze mówię wszystko szczerze, tłumaczę, przedstawiam sprawę tak, jak wygląda z mojego punktu widzenia. Emocje emocjami, ale dość świadomie dobieram słowa, które mówię. Nie znoszę się kłócić, nie znoszę ciszy i nie znoszę sytuacji, w których czegoś nie rozumiem. 

I teraz trochę prywaty wprowadzę. Bo w sumie dlaczego nie. Lepiej zobrazuję problem.

Wokół mnie jest osoba, z którą bardzo długi czas utrzymywałam bliski kontakt. Przez jedną awanturę urwał się on na tyle, że nie jesteśmy w stanie na siebie spojrzeć i się ze sobą przywitać. Od trzech miesięcy.

Czy to wciąż złość? Na pewno nie. Nie z mojej strony i myślę, że ze strony tej osoby także nie. Więc co to? Niechęć? Chyba nie, bo dlaczego? Zawód? Nie sądzę, nie trzymałby nas tak długo. Pretensje? Chyba też nie.

A może... Duma? Tak. Czuję się zbyt dumna, by przeprosić. Dumna, bo gdy wracam do tej sytuacji uważam, że miałam rację. Dumna, bo czuję się trochę urażona. Ale nie na tyle, by wszystko przekreślić. Duma po raz pierwszy powstrzymuje mnie aż w takim stopniu. Myślę, że ta osoba też ma z tym problem.

Ktoś musi wyciągnąć rękę. Niby jest to oznaka dojrzałości, niby nie świadczy o tym, że przyznaje się do błędu, tylko że chce się pogodzić. Ale... wyciągając rękę przyznajesz, że brakuje ci drugiej osoby. Niby nie ma w tym nic złego. Ale skoro nie ma, dlaczego ludzie czują się zawsze upokorzeni, gdy to robią? Dlaczego na myśl o tym, że miałabym się ukorzyć (właśnie, ukorzyć!) aż mnie ściska w gardle?

Ludzie boją się odrzucenia. Ja też się boję. Boję się, że pokażę, że mi zależy i usłyszę "idź stąd". To boli bardziej niż cisza, choć sytuacja jest jasna. Ludzie boją się pokazać, co czują, bo dają drugiej osobie na siebie haka. Ona wtedy może albo cię przytulić, albo wbić ci nóż prosto w serce. 

A może źle do tego podchodzę? Może przychodząc po zgodę wcale nie trzeba okazać drugiej osobie, że się przyznaje do błędu? Może słowo "przepraszam" nie musi oznaczać, że wypieram się swojej racji i że zgadzam się z tą drugą osobą? Może to oznacza "jesteś dla mnie ważniejsza/ważniejszy niż ta kłótnia"?

Odpowiedź na pytanie, czy warto wyjaśniać, jest łatwa (czyli - tak) dopóki nie znajdziemy się w sytuacji "wyjaśnić czy nie". A może to my sobie sami komplikujemy sprawę? Niby lepiej zrobić coś, a potem żałować, niż nie zrobić i żałować, że się nie zrobiło. Ale człowiek się waha. Waha się, bo czuje, że to nie ma sensu? A może boi się, bo wyjaśnianie jest trudne, bolesne i nieprzyjemne?

Pomyślcie o tym. Jeśli wymyślicie coś ciekawego, dajcie mi znać.

IM DŁUŻEJ TRWA CISZA, TYM CIĘŻEJ JĄ PRZERWAĆ.

Stephen King