Wiele twarzy

Dzisiaj trochę w temacie, który mnie osobiście frapuje. Ludzie. Osobowości.

To niesamowicie ciekawe, że każdy z nas jest inny, zupełnie inaczej myśli, czuje, postrzega świat i rzeczywistość.

Myślę czasem o tym, czy nie chciałabym na chwilę znaleźć się w głowie drugiego człowieka, żeby zwyczajnie móc zobaczyć jak on myśli. To byłoby genialne przeżycie.

Kiedy z kimś rozmawiamy, mamy czasem poczucie, że ten ktoś nas nie rozumie, prawda? Ja wtedy odnoszę wrażenie, że człowiek do którego mówię ma zwyczajnie jakąś umysłową barierę, której nie jest w stanie przekroczyć. Jak walenie grochem w ścianę. To przerażające, a jednocześnie fascynujące. Bo mam czasem ochotę, pokazać drugiemu człowiekowi jak ja to widzę. Nie wszystko można przekazać słowami. Gdybym mogła zwyczajnie, osobie postronnej, dać spojrzeć na pewne sprawy moimi oczami, byłoby może łatwiej. A z pewnością ciekawiej.

Temperament. Nieodłączna część naszego JA. Tajemnicza, wyjątkowa.

Wszyscy się od siebie różnimy, każdy ma coś w sobie coś charakterystycznego. Coś wyjątkowego, co sprawia, że nie da się znaleźć dwóch identycznych osób. Jesteśmy unikatami, jedynymi w swoim rodzaju. Czyż to nie wspaniałe?

Temperament – podstawowe, względnie stałe czasowo cechy osobowości, które manifestują się w formalnej charakterystyce zachowania. Cechy te występują już we wczesnym dzieciństwie i są wspólne dla człowieka i zwierząt. Będąc pierwotnie zdeterminowanym przez wrodzone mechanizmy fizjologiczne, temperament podlega zmianom zachodzącym pod wpływem dojrzewania(i starzenia się) oraz niektórych czynników środowiskowych.

<wikipedia>

Wyróżniamy 4 główne typy temperamentów:

Oczywiście, nie jest tak, że jeden temperament=jeden człowiek. Każdy może mieć cechy mieszane. Ale głownie przeważają cechy, na podstawie których możemy rozpoznać dany typ temperamentu.

Dzisiejszy post, ma na celu przybliżenie tych podstawowych typów i pokazanie Wam mojego punktu widzenia.

MELANCHOLIK

Melancholik (gr. mélanos – czarny + chole – żółć; prawdopodobnie stąd m.in. "czarne myśli") – osoba o pesymistycznym, lękowym, negatywnym podejściu do przyszłości, życia, samego siebie, a także codziennych spraw.

Melancholik cechuje się temperamentem reprezentującym słaby układ nerwowy (zgodnie z teorią Pawłowa). Według Hipokratesa dominującym narządem w organizmie melancholika jest śledziona, a dominującym "humorem" – tzw. czarna żółć i jest to człowiek o powolnych, słabych, lecz długotrwałych reakcjach uczuciowych.

<wikipedia>

Jacy to ludzie ci melancholicy? Najczęściej ciche, szare myszki. Bardzo spokojne osobowości, które nie wchodzą nikomu w drogę. Podchodzące do wszystkiego emocjonalnie.

Oczywiście z autopsji wiem, że łatwo taką osobę załamać. Powiemy coś nie tak i zaraz trzeba miliona zapewnień, że jednak nie, że wszystko dobrze. Do osób z takim temperamentem ciężko podejść. Nie są zbyt pewni siebie. A pesymizm, to często drugie imię melancholika. Chodzi i po cichutku sobie narzeka, marudzi, dołuje się. Ludzie o tym temperamencie zdecydowanie potrzebują cierpliwych przyjaciół :)

Osobiście ciężko mi zrozumieć ten typ. Jest to, zupełna odwrotność mojego charakteru. Dlatego np. "nietowarzyskość"- taka całkowita i nieustanna jest dla mnie zupełną abstrakcją. Ale, skoro tego właśnie chcą melancholicy. To czemu mielibyśmy im zabierać tę przyjemność.

CHOLERYK

Choleryk (gr. chole – żółć, stąd "żółć go zalewa") – przeciwieństwo flegmatyka, typ pobudliwy, przejawiający tendencje do ciągłego niezadowolenia i agresji. Charakteryzuje go silne przeżywanie emocji oraz duża energia życiowa i aktywność. Głównym pragnieniem choleryków jest dominacja, od innych z kolei oczekują podporządkowania się i uznania dla swojej ciężkiej pracy. Cholerycy bywają uparci, a ich reakcje na bodźce są szybkie i często nieprzemyślane, bywają też zakompleksieni. Często żałują wypowiedzianych słów. 

<wikipedia>

O! Bardzo ciekawy typ temperamentu. Czasem myślę, że w każdym z nas trochę tego choleryka jest. Ludzie, którzy potrafią się zdenerwować o byle pierdołę. Coś w stylu kobiety z NPM (napięciem przedmiesiączkowym). Nie ma wtedy znaczenia, że to zupełnie bez sensu, bo choleryk sam się nakręca. I często tą swoją agresją rani innych. Nie zawsze, ale zazwyczaj podczas sprzeczek, nie liczy się ze słowami. Są to osoby bardzo żywiołowe. Wręcz nakręcone na życie. Ja czasem odnoszę wrażenie, że ten typ jest bardzo niespokojny, ma takie jakieś nerwowe zachowania. Ja jako częściowy choleryk mam np. zespół niespokojnych nóg, jak to nazywa moja mama. Siedzę i bujam nogami. To nie zależy ode mnie. Jakoś tak się dzieje. Choleryk zawszę wszystko by zrobił, często nie może się zdecydować/ podjąć decyzji, co też jest frustrujące. Takie osoby zdecydowanie za bardzo się spinają. Powinny troszkę wyluzować.

Jeśli ktoś jest cholerykiem, bądź częściowym, to ja polecam znaleźć sobie coś odstresowywującego. Dobra herbatka, gorąca kąpiel. Żeby powietrze trochę zeszło.

FLEGMATYK

Flegmatyk (gr. φλεγμη – śluz) – osoba cechująca się temperamentem reprezentującym silny, zrównoważony i bezwładny układ nerwowy (według teorii Pawłowa). Według Hipokratesa dominującym narządem w organizmie flegmatyka jest mózg, a dominującym "humorem" – śluz.

<wikipedia>

Takie osoby są świetnymi podwykonawcami różnych prac. Są spokojne i bardzo rzetelne. Mi, kiedy o nich myśle, przychodzi do głowy jedno słowo "statyczni". Ten typ temperamentu jest jakby taka ostoją. 

Sądzę, że ludzie z takimi cechami to świetni przyjaciele. Kiedy już nam zaufają, możemy mieć pewność, że nie odejdą, nie zostawią nas bez powodu. Zazwyczaj mają w sobie jeszcze coś z sangwinika. Zawsze można się do nich zwrócić, liczyć na nich, nie sposób się z nimi kłócić. Jedyne co mi trochę przeszkadza we flegmatykach to bierność. Ale to może tylko mi. Ja lubię, kiedy ktoś ma swoje zdanie, umie dyskutować, a kiedy mówię/robię źle, umie mi się postawić. Zimna krew flegmatyków sprawdza się idealnie w sytuacjach kryzysowych. Swoją postawą wprowadzają spokój. 

(Kiedy to pisałam przyszło mi do głowy, że flegmatyk i choleryk- to byłaby genialna para :))

SANGWINIK

Sangwinik (łac. sanguis, czyt. sangwis – krew) – najbardziej ustabilizowany typ charakteru. Sangwinik to osoba optymistycznym podejściu do życia, otwarta na relacje interpersonalne, towarzyska, beztroska. Lubi być w centrum zainteresowania, władcza i dominująca, czasem dumna i spoglądająca na innych "z góry". Jest emocjonalna i spontaniczna, ma duże poczucie humoru, potrafi przyciągać do siebie ludzi. Tryska energią i entuzjazmem, jest twórcza, lubi komplementy, szybko się odwzajemnia.

<wikipedia>

Mój typ charakteru. Zdecydowanie także, najbardziej przeze mnie lubiany.

Czasem może się zdawać, że sangwinicy są narcystyczni, ale tak nie jest, wierzcie mi. Polega to raczej na chęci słuchania o swoich mocnych stronach, oraz szukania tych mocnych stron w innych osobach. Typ temperamentu, który rzuca pomysł i ma nadzieję, że wszyscy się do niego zapalą. Optymiści na większości płaszczyzn. Lubiący pokazywać się publicznie, otaczać ludźmi. Jest to zwykła potrzeba przebywania wśród innych osób. Tak sangwinicy ładują baterie. Spędzanie czasu z przyjaciółmi zwyczajnie jest im potrzebne do życia. 

Ja osobiście mam tak, że kiedy wpadnę na jakiś pomysł, po prostu nie mogę go nie zrealizować. To silniejsze ode mnie. I to jest właśnie esencja. Sangwinika wszędzie pełno, ma tak zwane "parcie na szkło", co niektórym się podoba, niektórym nie. 

Nie można mieć im tego za złe. Oni zwyczajnie potrzebują dużo uwagi, nie wynika to wcale z zarozumiałości czy jakiegoś samouwielbienia.

Każdy temperament ma w sobie coś interesującego, coś co przyciąga. Niektóre cechy nas odpychają. 

Niesamowite jest to, że każda z tych osób ma zupełnie inne podejście do wszystkiego! Gdybym przez jeden dzień, mogła znaleźć się w głowie ludzi o różnych temperamentach byłabym zachwycona. Dlatego rozmowa, przebywanie z innymi ludźmi jest bardzo ciekawe, zawsze możemy się czegoś nauczyć, poobserwować zachowania, nawyki, spróbować zrozumieć ich myślenie. A kiedy nie możemy zrozumieć, trzeba się z tym pogodzić. Bo nie można kogoś zmieniać, trzeba akceptować. Najwyraźniej mamy inne punkty widzenia, żaden nie jest ani zły ani dobry. Po prostu są różne. Tak jak i my jesteśmy różni. Co jest niezwykle cenne, bo urozmaica nasze życie.

O takich rzeczach powstała niejedna książka. Dlatego, wkrótce powrócę do tego tematu. Mam ambicję napisać o formach pośrednich temperamentów. O introwersji, ekstrawersji, neurotyczności i równowadze emocjonalnej.

Może macie jakieś przykłady zachowań osób z danym temperamentem? Może sami chcecie opowiedzieć o swoich nawykach związanych z temperamentem. Chętnie o tym poczytam. Czy w komentarzach czy na prywatnej linii.